حال که انواع فولادهای آلیاژی معرفی شدند و درک بهتری راجع به آنها به وجود آمد بهتر است که تفاوت های مهم فولاد آلیاژی را با نوع غیرآلیاژی بررسی کنیم. مبنای مقایسه این دو فولاد سه چیز است:
میزان کربن: بررسی میزان کربن یکی از راه های تشخیص فولاد آلیاژی از غیرآلیاژی است. فولاد غیرآلیاژی حدود فقط یک درصد کربن دارد و بسیار انعطاف پذیر و شکل پذیر است. در حالیکه فولاد آلیاژی میزان خیلی بیشتری و تا حدود ۲۵ درصد کربن را میتواند داشته باشد. هرچقدر میزان کربن بیشتر باشد سختی فولاد و البته شکنندگی آن بیشتر و به همان اندازه هم از حالت شکل پذیری آن کاسته می شود که این مشکل با اضافه کردن عناصری همچون منگنز و نیکل رفع می شود.
نحوه ذوب: فولاد آلیاژی در هنگام ذوب کردن با عناصر دیگری ترکیب می شود تا خواص آن بهتر شود. فولاد غیرآلیاژی به غیر از درصد ناچیز کربن با هیچ عنصر دیگری ترکیب نمی شود.
خوردگی: فولاد غیرآلیاژی به دلیل درصد خلوص بالای آهن به راحتی با اکسیژن محیط واکنش داده و اکسید می شود. فولاد آلیاژی دارای عناصری است که مقاومت فولاد را به خوردگی و زنگ زدگی افزایش می دهد. به همین سبب است که فولاد آلیاژی در جهان طرفداران بیشتری نسبت به فولاد غیرآلیاژی دارد و ضمن اینکه کاربردهای فولاد آلیاژی بسیار گسترده و جهانی هستند. یک مثال بارز از فولاد آلیاژی فولاد ضدزنگ است که در صنایع مختلف از قبیل ساخت لوله های مخصوص انتقال مایعات و یا لوله های کارگزاری شده در زیر آب کاربرد دارد.
نمونه فولاد غیرآلیاژی که بسیار هم شناخته شده است چدن نام دارد. چدن در ساخت انواع ظروف آشپزخانه کاربرد دارد زیرا ضمن نگهداری حرارت و انتقال آن به صورت یکسان، عمر طولانی تری نسبت به انواع ظروف آشپزخانه دارد. ضمن اینکه این فولاد غیرآلیاژی به دلیل نداشتن عناصر مختلف که می توانند برای بدن مضر باشند باعث سالم پخته شدن غذا هم می شود.
کاربرد فولاد آلیاژی
فولاد آلیاژی به دلیل داشتن ویژگی های همچون سختی، چقرمگی، مقاومت به سایش و خوردگی، شکل پذیری و غیره برای ساخت موتور جت، پره های توربین، رآکتورهای هسته ای، فضاپیماها مورداستفاده قرار می گیرد. لازم به ذکر است که فولادهای آلیاژی پاسخ های مختلفی در محیط های مغناطیسی می دهند و از این جهت برای ساخت موتورهای الکتریکی و مبدل ها کاربرد دارند
نظری نیست.